ഇലപൊഴിച്ചിലപൊഴിച്ചങ്ങനെ.

പണ്ടുപണ്ടൊരു കുട്ടിക്കു

തൂവലുകളോട് പ്രണയമായി.

തത്ത തൂവൽ മഞ്ഞ തൂവൽ

പഞ്ച വർണ്ണക്കിളി എന്നു

നാടായ നാടെല്ലാം

കാടായ കാടെല്ലാം

അലഞ്ഞു .

വെയില്  മൂക്കുമ്പോൾ

കുയിലിനെ പോലെ കൂവി.

ചെമ്പോത്തിനെപ്പോലെ

തത്തി.

തിത്തിത്താം പുള്ളിനെ

പോലെ ഓടിനടന്നു,

തൂവലുകൾ പെറുക്കി.

മൈനയോടു

കിന്നാരം പറഞ്ഞു .

പരുന്തിനോപ്പം

വട്ടം ചുറ്റി .

ചാവേലകളോട്

തർക്കിച്ചു .

തൂവലുകളില്ലാത്ത

വവ്വാലുകളെ

തലതിരിഞ്ഞ ജന്തു

എന്നു പോലും വിളിച്ചു.

മറ്റു കുട്ടികൾ

എന്റെ തൂവൽ

ശേഖരണ പുസ്തകം

എന്നു പറയുമ്പോൾ

അവൻ എന്റെ

തൂവലുകൾ എന്നു പോലും

പറഞ്ഞു .

തൂവലുകളെ

വാവെ

മുത്തേ

എന്നുമ്മവച്ചു .

പിഞ്ഞി പോയ 

തൂവലുകളെ

തഴുകി തഴുകി 

മുറിവുണക്കി.

താൻ തന്നെ പല നിറത്തിൽ

തൂവലുകളുള്ള ഒരു പക്ഷി

ആണെന്നു വരെ അവനു തോന്നി.

ഒരിക്കൽ ആരോ അവന്റെ തൂവൽ

ശേഖരണ പുസ്തകം

എവിടെയോ കൊണ്ടു കളഞ്ഞു .

സങ്കടം സഹിക്കാതെ

കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു

വിറച്ചു വിറച്ചു

മുടിവെട്ടാതെ താടിവെട്ടാതെ

അങ്ങനെ നിന്നു നിന്നു

അവനൊരാൽ മരമായി .

സങ്കടം വന്ന കിളികൾ

അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കൂടുകൂട്ടി.

കൊക്കുരുമ്മി

കലപില കൂടി

അങ്ങനെ അങ്ങനെ

അലക്ഷ്യമായി തൂവലുകൾ

പൊഴിച്ചു.

സന്തോഷം കൊണ്ടു

തുള്ളിച്ചാടാനാവാത്ത

ആൽമരക്കുട്ടി  

ഇലപൊഴിച്ചിലപൊഴിച്ചങ്ങനെ .