നോവിന്റെ ചുരം കയറുന്ന വണ്ടിയിൽ കവിതയെഴുതുന്നൊരാൾ.

വണ്ടി നോവിന്റെ ചുരം കയറുകയും 

ഞാനൊരു കവിതയെഴുതുകയുമായിരുന്നു.

സങ്കടത്തിന്റെ മരം സങ്കടത്തിന്റെ പൂക്കൾ 

സങ്കടത്തിന്റെ വളവുകൾ 

സങ്കടത്തിന്റെ ചീവിടൊച്ചകൾ 

സങ്കടത്തിന്റെ ആകാശം 

സങ്കടത്തിന്റെ തണുപ്പ് 

വേദനിക്കല്ലേ വേദനിക്കല്ലേ 

പുറത്തൊരു തിത്തിത്താം പുള്ളു തത്തുന്നു .

വണ്ടി കിതച്ചു കിതച്ചു ചുരം കയറുകയും 

ഒരു ചാറ്റൽ മഴ ശബ്ദമില്ലാതെ തേങ്ങുകയും 

ചെയ്യുന്നുണ്ടിപ്പോൾ .

വളവിലെ ഒരു കട 

നിശബ്ദമായി വണ്ടിയോടു

കൈ വീശുന്നുണ്ട് .

ഓർക്കല്ലേ  ഓർക്കല്ലേ 

ഒന്നും ഓർക്കല്ലേ

ഒന്നുമില്ല വാവയ്‌ക്കൊന്നുമില്ല  

ഭൂതകാലത്തിലെ അമ്മ കൈ നെറ്റിയിൽ.

അപ്പോൾ

വേദന തിന്നു തിന്ന് 

എന്റെ കരളു കല്ലായെടാ എന്ന് 

കെട്ടിപ്പിടിച്ച ഒരമ്മയെ ഓർമ്മ വരുന്നു .

എത്ര മഴപെയ്താലാണൊന്നു മരം പെയ്യുക .

ആകാശം കാണാത്ത അഴിക്കുള്ളിലിരുന്നു 

പുറത്തിറങ്ങിയാൽ മകൾക്കു വാങ്ങുന്ന 

കുപ്പായത്തെ സ്വപനം കാണുന്ന 

ഒരച്ഛനെ ഓർമ്മ വരുന്നു .

അയാൾ ഓർത്തെടുക്കാറുള്ള 

'അവളുടെ ചിരി' ക്കു ശേഷം 

അയാളുടെ നെടുവീർപ്പോർമ്മവരുന്നു.

മരിക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുൻപ് ,

"കാണാമെടാ" എന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു 

പ്രണയത്തിലൂടെ പാളത്തിൽ അവസാനിച്ച 

കൂട്ടുകാരനെ ഓർമ്മവരുന്നു .

നോവിന്റെ ചുരം കയറുന്ന വണ്ടിയിൽ 

കവിതയെഴുതുന്നൊരാൾക്കു സൗകര്യപൂർവം 

ഓർക്കാൻ കഴിയുന്ന ഓർമ്മകൾ 

ഓരോന്നോരോന്നായി  വരുന്നു .

ഓർക്കല്ലേ ഓർക്കല്ലേ 

എന്നെ പറ്റി ഓർക്കല്ലേ 

എന്റെ നോവുകളെ പറ്റി ഓർക്കല്ലേ 

എന്ന് 

ഞാൻ തന്നെ എനിക്ക് കൂട്ടാവുന്നു.

A